Ter bewijsvoering het volgende: ik heb slechts 1 spiegel in heel mijn huis. In de badkamer. Boven de wasbak. Daar waar die dus hoort, in een badkamer. En daar waar het op veilige hoogte hangt om mij niet oog in oog met mijn heupen te laten staan. Dus. Dat gezegd hebbende herhaal ik het toch nog een keer: "I'm sexy and I know it!" Dat is de tekst die mijn twee kinderen hele dagen zingen. Best gezellig, hoor. Sterker nog, ik vind het bijzonder vermakelijk en interessant om als moeder te ontdekken hoe jonge kinderen bloedserieus meebrullen met Engelstalige liedjes. Zonder ook maar enig benul van hetgeen zij zingen. Hun steenkoolengels klinkt gewéldig! Hun intonatie is prachtig. Hun timing is met zeer grote regelmaat zo goed dat ik ze van de weeromstuit bijna zou opgeven voor één of ander fout televisieprogramma. De programma's waar mijn kinderen zelf ook grote liefhebbers van zijn. Helaas. Om nog maar niet te spreken van het effect van juryleden op MIJN kinderen! Allemachtig. Zo zijn ook míjn kinderen zich inmiddels beiden bewust van het feit dat je als artiest (ja, daarop voelen zij zich aangesproken) het publiek moet laten VOELEN wat je zingt, de emoties uit je tekst moet OVERBRENGEN... Dat de tekst voor jou écht waar is en over jou gaat! Met als gevolg dat mijn kinderen nu keer op keer bij Engelstalige nummers vragen wat er precies gezongen wordt. Om vervolgens met volle overgave mij in verroering te brengen met emotionele uitvoeringen van nummers van Adele, Jason Mraz, Michael Jackson en de gehele top40. En ik blijf applaudiseren, ik blijf traantjes wegpinken. En ik blijf keurig vertalingen geven van de gewenste nummers. Waarbij ik schuttingtaal op creatieve wijze probeer te verwijderen uit zowel de Nederlandse vertaling als hun Engelstalige versie. Waarbij ik dan weer heel blij ben met de fonetische steenkoolengelse uitspraak van het merendeel van hun Engelse woorden. Maarrrrr... Toen kwam mijn zoon met de simpele vraag: "Mam, wat betekent I know it?" "Dat betekent -dat weet ik-", was mijn evenzo simpele antwoord. Enkele minuten later schalde er uit de speakers van de mini-installatie van mijn dochter een luid "I'm sexy and I know it", van LMFAO. Zoals elke dag eigenlijk wel een paar keer. Lekker nummer. Om mee te zingen. En mijn kinderen hebben het niet van een vreemde, dus ik tetterde vanachter mijn strijkplank keihard mee met het refrein. Totdat mijn kinderen sámen de waskamer binnenkwamen en mij in koor vroegen of ik wel wist wat "I'm sexy" betekent. Toen ik daarop het, ook volgens hen, kloppende antwoord had gegeven werd mij door mijn 2 privé-jurylidjes unaniem verboden ooit nog mee te zingen met dit nummer. Want ik zou nooooooit zelf kunnen voelen dat het waar was wat ik zong en het wás ook nog eens niet waar wat ik zong. "Mama, jij bent niet sexy and you know it!", zo luidde het verdict. Au.

Ik ben er werkelijk al de hele dag door van slag. De Libelle. In MIJN brievenbus. Ik weet het niet. Of ik me nou oud moet voelen. Of juist zo lekker dertien-in-het-dozijn-net-als-iedereen... van mijn leeftijd... Is het zover? Moet ik gaan nadenken over passende kleding voor vrouwen van mijn leeftijd? Sneakers de deur uit? En m'n baggy jeans? En m'n tig tig shirtjes? M'n haar föhnen in het vervolg? Hoe dan ook, ik STA dus ergens in een bestand te boek als "typische kandidaat voor een Libelle abonnement". Blijkbaar op leeftijd gebaseerd (eindDERTIG), want qua profiel neem ik toch aan dat ik beslist niet binnen het segment damesbladen bekend ben. Wacht, even een misverstand voorkomen. Ik heb niets, maar dan ook werkelijk niets, tegen de Libelle. Nee mam, echt niet. Er staan vast en zeker bijzonder leuke reportages in over gewéldige onderwerpen die beslist mijn interesse hebben. Zoals abseilen in de Alpen op je zestigste. Het maken van een wereldreis met 2 jonge kinderen. Leuke ideeën voor een stedentrip met je beste vriendinnen. En ik ben er van overtuigd dat er interviews in staan met onwijs leuke BN-ers. BN-ers die ikzelf ook heel graag eens zou interviewen. Woon- en interieurtips. Tips voor het snel verkrijgen van een gezonde bruine tint. Boekentips. Modetips. Ik vind het een prachtig blad. Denk ik. Maar niet voor mij. Sorry, maar echt niet voor mij. Ik ben er werkelijk al de hele dag door van slag. Ik zou misschien heel gelukkig zijn als ik een Libelle-proof vrouw was. Misschien is het gewoon niet anders, moet ik dat gewoon worden. Moet ik me eraan overgeven dat ik vandaag in een nieuwe episode van het leven ben binnengestapt: de Libelle-vrouw-generatie. Maar ik kan het gewoon niet. Want wat doe ik dan aan, als ik geen sneakers en jeans en shirts meer kan dragen? En hoe moet dat..., je haar föhnen? Libelle-vrouwen, ik vind jullie gewéldige vrouwen. En sorry, dat ik niet mee doe. Maar ik zou mezelf niet meer herkennen in de spiegel. Dus ik pas.

Intrigerende zin. Vind ik. Ik hoor 'm vaak: "Je hebt twee soorten mensen". En het is ook altijd waar.